Χείμαρρος
Με κάμποσες σκοτούρες παραπάνω κι αρκετές τρίχες στο κεφάλι λιγότερες, ξανά εδώ.
Όχι για κάποιον άλλο λόγο από τη τελευταία φορά.
Ο λόγος πάντα ο ίδιος είναι. Να τα πεις. Να τα πεις μπας και μέσα απ' αυτό, καταφέρεις να τα βάλεις σε μια σειρά και στο δικό σου το κεφάλι.
Αλλά και τι να βάλεις σε σειρά;
Άμα αρχίζεις να τα σκέφτεσαι, βάλτωσες στο δίλεπτο.
Άμα αρχίζεις να τα γράφεις, και προσπαθήσεις να τα σκεφτείς πρώτα, δε θα γράψεις ποτέ.
Γι αυτό χείμαρρος.
"Χείμαρρος ονομάζεται ένα ποτάμι που είναι στεγνό κατά τους καλοκαιρινούς μήνες." λέει στο WikiPedia. Δε λέει όμως πως τους χειμερινούς, καλύτερα να μη βρεθείς στο διάβα του.
Και πώς αλλιώς να γράψεις μετά από τόσο καιρό; Τί να πεις; Για την επικαιρότητα; Για τα μνημόνια, την ανεργία, τη ξενιτιά; Για του πρόσφυγες που σκοτώνει και το ελληνικό κράτος και τείνει να γίνει κι αυτό συνήθεια; Για τους φασίστες; Για τον κορονοϊό που χει θέσει σε αμφισβήτηση "κόκκινες γραμμές" για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του και που την ίδια ώρα, οι τελευταίοι εξακολουθούν να παίζουν σχεδόν χωρίς αντιίπαλο;
Δε μπορείς να πεις γι αυτά.
Δε μπορείς ,όχι γιατί δε θα μπορέσεις ποτέ.
Δε μπορείς γιατί πρέπει να το πάρεις πάλι απ την αρχή.
Σα να βρίσκεις μετά από καιρό το οργανάκι σου που κάποτε γραντζούναγες με μαεστρία και τώρα παλεύεις να βγάλεις ένα αρπεζάκι.
Και που αν είναι κάτι που μπορεί να σε κάνει να το ξαναπιάσεις, αυτό είναι η μελωδία.
Μια ιστορία μέσα στο κεφάλι σου που ξέρεις πως θα τη καταλάβαινε ο διπλανός σου. Κι ας μη σε ξέρει. Που θα ταν όμορφη. Αλλά απαίσια άμα δεν την άκουγε ακριβώς αυτός, Ο άγνωστος διπλανός σου. Που είναι όμορφη όχι γιατί γράφτηκε γι αυτόν. Αλλά γιατί δε νοείται χωρίς αυτόν. Μια μελωδία "τέκνο της ανάγκης".
Έτσι τη πάτησε κι ο Vincent. Έχει στο κεφάλι του μια τέτοια μελωδία αλλά το οργανάκι του δεν τον καταλαβαίνει. Όχι ακόμα τουλάχιστον.
