Ο Παράδεισος Είναι Εδώ Κάτω..

Γεια και πάλι! Ναι ναι, εγώ είμαι! Ο Vincent! Μπορεί αφότου σας συστήθηκα ν' άφησα αυτόν το βλάκα να μιλά για μένα και με τις λέξεις του να λέει τις δικές μου αλήθειες, όμως τώρα, σήμερα, απόψε ΔΕΝ ΓΊΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΏΣ! Μεγαλωμένοι βλάκες θα με ακούσετε! Φτάνει πια η αντιπροσώπευση όλων απ'τους "οποιουσδήποτε"!! Θα μιλήσω ΕΓΏ, ΓΙΑ ΜΈΝΑ! Κι εσείς όλοι κύριοι μεγάλοι θα με ακούσετε!

Γιατί εσείς κύριοι και κυρίες, που νομίζετε πως τα ξέρετε όλα, κι ακόμα χειρότερα, πως τα ελέγχετε όλα - μα τι αφελείς που είστε τέλος πάντων! - είναι καιρός πια να μάθετε πως ΔΕΝ ΠΆΕΙ ΆΛΛΟ! Δεν πάει άλλο σας λέω και ξέρετε γιατί; (Αν κανείς σας σκεφτεί "Δε μας νοιάζουν οι ανοησίες σου μικρέ" ή "Μη του δίνετε σημασία, ένα παιδί είναι!" για να σας προλάβω λοιπόν εσάς εξυπνάκηδες, έχω μόνο να σας πω, ΑΛΊΜΟΝΟ αν δε με ακούσετε!) Δεν πάει άλλο λοιπόν γιατί σήμερα Κυριακή 13/6, τελείωσα τα μαθήματά μου (μη χαίρεστε πως έχετε να κάνετε με κανέναν ανόητο, μαθηματικά έλυσα μπούφοι, εκεί δε μπορείτε να μου αραδιάσετε τα ψέματά σας, την ιστορία φροντίζω να τη βρίσκω μόνος μου! και την κριτική μου σκέψη την καλλιεργώ κατά πως πιστεύω εγώ καλύτερα, με τέχνες και γράμματα κι όχι με τις σάπιες θεωρίες σας!) και πήγα στο μπάσκετ! Η μαμά είπε δεν έχει λεφτά για να πάμε στη παραλία κι ο μπαμπάς λείπει ακόμα σε ταξίδι.. Πήρα κι εγώ τη μπάλα μου - την άφησα αυτήν να σβήνει απ'τη ζέστη - και πήγα να παίξω! Γιατί η δική σας οικονομική κρίση μεγάλοι φαφλατάδες μου, δεν έχει κι ούτε πρόκειται ποτέ να περιορίσει τη δική μας ανάγκη, πρόθεση, τάση για παιχνίδι, για έκφραση, για χαρά! Έτρεξα να φτάσω στο γήπεδο να προλάβω τους άλλους! Φτιάξαμε γρήγορα - γρήγορα δυο ομάδες και το ματς της ημέρας πήρε αμέσως φωτιά! Σουτ, μπασίματα, άμυνες, φάουλ, φωνές, ιδρώτας και το αίμα του του χαζού του Μένιου, που χτύπησε στην προσπάθειά του να προλάβει τη δική μας θεά, όλα ένα συνονθύλευμα που έκανε τις καρδιές μας να χτυπούν δυνατά κι τον καθένα μας να νιώθει το στέρνο του πως ανοίγει και από μέσα του αυτή η έτοιμη να σπάσει καρδιά προβάλλει ασυγκράτητη και η ψυχή του πετάει προς κάπου μακριά.. Πιθανότατα, προς το καλάθι!

Το παιχνίδι τελείωσε. Χάσαμε για δυο πόντους. Πήρα το δρόμο για το σπίτι, περπατώντας αργά αυτή τη φορά, αφήνοντας τις στάλες της βροχής, που είχε πιάσει για τα καλά πλέον, να μπλέκονται στα μαλλιά και το μέτωπό μου με αυτές του ιδρώτα μου ( για το γεγονός πως έχουμε Ιούνη μήνα και βρέχει θα σας το ψάλλω μιαν άλλη φορά..) Πέρασα απ΄το σχολείο, άφησα πίσω μου το "στοιχειωμένο σπίτι", χαιρέτησα τον μπάρμπα Νίκο κι έστριψα για το δασάκι.. Είχα αφεθεί στον ήχο της βροχής, την ένιωθα να πέφτει πάνω μου σαν μια μεγάλη επιβράβευση για την προσπάθειά μου, και πάλι τα είχα δώσει όλα κι αυτό μου αρκούσε, με δρόσιζε και την ευχαριστούσα.. Μπήκα στο δασάκι - πάντα στην επιστροφή παίρνω αυτόν το δρόμο, ίσως γιατί είναι ο μακρύτερος, ίσως γιατί έτσι αποφεύγω εσάς τους μεγάλους, ίσως για να χαθώ στο δασάκι - οι στάλες πια έπεφταν πιο αραιές, όχι γιατί η βροχή καταλάγιασε αλλά γιατί αυτές σταμάταγαν στις φυλλωσιές των δέντρων, κι ο ιδρώτας μου πια είχε αρχίσει να παγώνει στην πλάτη μου.. Ήμουν χαρούμενος, θα πήγαινα για ένα μπάνιο και μετά θα τελείωνα το βιβλίο που μου έφερε ο μπαμπάς απ'το τελευταίο του ταξίδι! Και τότε, μες στην άπλετη χαρά μου (ξέρετε κύριοι εμείς τα παιδιά δεν χρειάζεται να κερδίσουμε για να χαρούμε το παιχνίδι! Δεν έχουμε τον φίλο σας, αξιότιμο κο. Χρήμα να μας διχάζει!) είδα να μου χάσκουν αυτά, κάτι πρασινοκίτρινα "Χ", κακοσχηματισμένα πάνω στους κορμούς των περισσότερων δέντρων.. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι δουλειά είχαν αυτά εκεί! Αν είχαμε χωρίσει το δάσος οι συμμορίες μεταξύ μας θα το είχα μάθει! Άρχισα να ψάχνω μια κάποια λογική με την οποία είχαν μαρκαριστεί τα δέντρα! Τίποτα.. Προσπαθούσα να καταλάβω αλλά μάταια.. Μα ποιος ακαλαίσθητος είχε κάνει τέτοια ανοησία; Μήπως ήταν κανένας απ'αυτούς τους τουρίστες που γκαρίζουν κάθε βράδυ; Αχ τον άτιμο αν τον πιάναμε, θα τον ξυλοφορτώναμε τόσο που θα ξεχνούσε και τ' όνομά του ακόμα! Γύρισα σπίτι μες στα νεύρα! Δε θα πέρναγε έτσι αυτό λοιπόν! Κανείς δε μπορεί να πληγώνει τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ δέντρα! Μπήκα σπίτι, χτύπησα την πόρτα πίσω μου, η μάνα φώναξε πως θα ξυπνήσω τη μικρή και πως να αλλάξω γρήγορα γιατί θα κρυώσω! Εγώ πήγα στο δωμάτιο του αδελφού μου, ναι ναι, του μεγάλου που σας λέει όσα εγώ, ακόμα, δεν μπορώ γιατί είμαι λέει "μικρός"! Τον ρώτησα κι ως συνήθως είχε μιαν απάντηση να μου δώσει κι όπως πάντα, αυτή δε μου άρεσε καθόλου.. "Τα σημαδεμένα δέντρα μικρέ θα τα κόψουν.. Είναι άρρωστα είπαν και αν δεν τα κόψουν άμεσα θα χρειαστεί να τα κόψουν όλα έπειτα.." Τα λόγια του με χτύπησαν όπως ο κεραυνός ένα άλλο δέντρο, ένα βράδυ του Φλεβάρη, όχι του φετινού, ενός πιο παλιού, με τις πολλές τις βροχές! Τι θα έκαναν λέει; Ποιος το αποφάσισε αυτό; Ποιος είπε πως τα δέντρα ΜΑΣ είναι άρρωστα, και πώς το ξέρει αυτός; Τίποτα δεν ξέρει! Εμείς είμαστε εκεί κάθε μέρα! Αν τα δέντρα είχαν κάτι θα μας το είχαν πει! Μήπως φταίει που φτιάχναμε δεντρόσπιτα στα κλαδιά τους; Μα όχι, απ'τα δέντρα που είχαν σημαδέψει, σε ελάχιστα είχαμε στήσει κάποια απ'τις "επιχειρήσεις" μας! Άλλωστε εμείς πάντα τα φροντίζαμε! Όχι όχι, δε φταίμε εμείς! Εμείς κρυφτό παίζαμε ανάμεσα στους κορμούς τους, τα γέλια μας άκουγαν κάθε φορά που ο Μένιος διπλωνόταν σε κάποια απ'τις ρίζες τους! Να ταν αυτός που τα αρρώστησε; Αποκλείεται! Ακόμα κι αυτός τα αγαπάει αυτά τα "παλιόξυλα" όπως τα λέει.. Αφαιρούσαμε ακόμα κι όσα ζιζάνια κατόρθωναν να χωθούν μες στις ρίζες τους, μιας κι όλο το δασάκι είναι πατημένο από μας και τα ποδήλατά μας! Ποιος λοιπόν ήταν αυτός ο κύριος που είπε πως θα τα κόψουν; Κι αφού τα νοιάζεται τόσο, που ήταν όταν η φωτιά πριν κάποια καλοκαίρια είχε φτάσει στα πρώτα δέντρα και τα μεγαλύτερα παιδιά (κι ο αδελφός μου μαζί! καλό παιδί αλλά μεγάλωσε και το στοιχείο "παιδί" το έχασε νομίζω λίγο.. Μου λέει πια καμιά φορά, τα βράδια που μιλάμε "μικρέ, πρέπει να προσέχουμε όχι μόνο "τι" λέμε, αλλά και "πως" το λέμε..") την πάταγαν με κλαδιά και με τα πόδια τους και έβρεχαν με ότι έβρισκαν φυλλώματα και κορμούς! Να σας πω εγώ; Μαζί μου! Κάμποσα χιλιόμετρα μακριά απ'τα δέντρα μας! Εγώ, και τότε, πάλι μικρός ήμουν! Λέει δε μπορούσα να μείνω με το μπαμπά και τον αδελφό μου κι έπρεπε να φύγω με τη μάνα, να την προσέχω λέει! Τώρα όμως μεγάλωσα κι εγώ! Είμαι πια 7! Ανέκαθεν τον αγαπούσα αυτόν τον αριθμό! Και πια μπορώ και ξέρω να γράφω και δεν μπορεί κανείς να με εμποδίσει! Γι' αυτό και σας το πα απ'την αρχή μεγάλοι! Η μάχη η δική μου και των "συντρόφων" μου επτάχρονων, είναι να σώσουμε τα δέντρα μας! Και μαζί μας είναι ήδη εξάχρονα, εννιάχρονα και οι μισοί απ'τα δεκάχρονα! Το γυμνάσιο οργανώνεται ήδη!
Γι' αυτό πιστέψτε με μεγάλοι, σας το είπα και πριν, μη με αγνοήσετε, μη με υποτιμήσετε, τώρα φωνάζω για τα δέντρα που μου παίρνετε! Αύριο θα φωνάζω για το σχολείο στο οποίο με φυλακίζετε! Μεθαύριο για τον καρδιακό πατέρα μου που αφήνετε να πεθάνει σε ένα σας ράτζο στα υποτιθέμενα νοσοκομεία σας.. Φωνάζω για τη ζωή που πάτε να μου κλέψετε και δε θα σταματήσω παραμόνο αν τα καταφέρετε! Το θέμα "μεγάλοι" ξέρετε είναι πως μαθαίνω να φωνάζω! Μαθαίνω να μην υποτάσσομαι στα δικά σας αλλά να μάχομαι για τα δικά μου.. "θέλω"! Κι αυτό που θέλω είναι τον πατέρα μου σπίτι, όχι στους δρόμους, τη μάνα μου να μπορεί να πάει στη θάλασσα κι εγώ να μπορώ να παίζω κρυφτό σ' αυτά τα δέντρα που εσείς επειδή έτσι σας "καύλωσε" θέλετε τώρα να κόψετε! Σε αυτά εγώ κοινωνικοποιούμαι και διαμορφώνομαι - ο αδελφός μου με μαθαίνει πολλές καινούριες λέξεις βλέπετε! - σε αυτά αυτός λέει φίλησε τα χείλη μιας κοπέλας για πρώτη φορά (άκου ο άλλος τι έχει να θυμάται..πφφ!) κι ο μπαμπάς λέει εκεί έπιασε την πρώτη του πυγολαμπίδα (κι αυτό ο αδελφός μου μου το μάθε, κι εγώ κι ο μπαμπάς κωλοφωτιές τις λέμε!) Αυτά τα δέντρα που για σας δε λένε τίποτα, για πολλούς αποτελούν αναμνήσεις και κομμάτι της ζωής τους! Το σημαντικό όμως είναι πως αυτοί οι κάποιοι είναι πολλοί κι έχουν πια έναν κοινό σκοπό.. Κι ακόμα κι ένας επτάχρονος πιτσιρίκος μπορεί να καταλάβει πως καλά θα κάνετε να αρχίσετε να φοβάστε.."μεγάλοι"! Γιατί πια οι βλάκες οι δικοί μας μεγάλοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν πως ότι πάτε να πάρετε ανήκει σε μας όλους.. Κι ακόμα πως διαθέτουν μια δική τους τρόικα.. Η οποία είναι πολύ ισχυρότερη από κάθε "μηχανισμό" σας και καλά θα κάνετε να τρέμετε...
Δύναμή τους, η οργή!
Όπλο τους, η φωνή και το σώμα τους!
Ασπίδα, το δίκαιο!
Κι εγώ μαθαίνω να φωνάζω! Κι όχι, όπως εσείς θα θέλατε, να φοβάμαι!
Γι' αυτό σας λέω.. ΔΕ ΓΊΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΏΣ!!!

"Από την κόλαση των φτωχών φτιάχνεται ο παράδεισος των πλουσίων" έλεγε το βιβλίο του μπαμπά που πια τελείωσα.. Όμως αντίθετα με όσα ο συγγραφέας του πιστεύει,
"Ο ΠΑΡΆΔΕΙΣΟΣ ΕΊΝΑΙ ΕΔΏ ΚΆΤΩ, ΣΤΗ ΓΗ", κι όχι.. "εκεί ψηλά"..