Το γράμμα

17/7/2071

Γεια σου ξένε,

Δε σε ξέρω καν όμως δε μπορώ να μη σου γράψω. Βρίσκομαι σε ένα υπόγειο, πρώτον γιατί αυτό αποτελεί τη μόνιμη κατοικία μου εδώ και αρκετό καιρό αλλά και γιατί φοβάμαι μήπως το πολύτιμο αυτό κομμάτι χαρτί, μετατραπεί σε στάχτες.. Θερμοκρασία αέρα: 47C, θερμοκρασία εδάφους: 69C, υπό σκιά, δεν γνωρίζω.. Έχω κοντά δυο μήνες να δω έστω μια φυλλωσιά.. Φαντάζομαι πια καταλαβαίνεις γιατί τόσο "πολύτιμο" αυτό το απόκομμα.. Το φυλούσα στη τσέπη του σακακιού μου απ΄τη μέρα κείνη που έχασα τη μικρή μου Δάφνη. Της άρεσε να ζωγραφίζει ότι κινούταν γύρω της και πάντα φρόντιζε να έχει ένα μικρό κομμάτι χαρτί στο φουστάνι της. Αυτό ήταν το τελευταίο.. 17 Ιούλη ήταν και τότε. Πέρασαν κιόλα δυο χρόνια..
Όταν μείναμε οι δυο μας κι η μαμά μας "άφησε", φύγαμε απ'την πόλη, πήραμε μόνο τ' απαραίτητα. Δυο, τρία ρούχα ο καθένας μας, ξηρά τροφή και κάμποσες κονσέρβες, όλα τα αποθέματα νερού που μας είχαν απομείνει και μια φωτογραφία της Μίας να θηλάζει τη νεογέννητη Δάφνη μας και μένα να χάσκω σα χάνος και να μην πιστεύουν τα μάτια μου την ομορφιά της ζωής που αντίκριζαν.. Α και φυσικά τον Γκάρι, το πρώτο λούτρινο αρκουδάκι της Δάφνης μου, ο γαιδαράκος της που δεν αποχωριζόταν ποτέ! Μαζί του διάβαζε, μαζί του έπαιζε, μαζί του πλάγιαζε κι ακούμπαγε τη δική του μουσούδα στο δικό της ρόδινο μάγουλο.. Η Δάφνη γεννήθηκε με αδύναμη καρδιά.. Κανένα παιδί πια δε γεννιέται απόλυτα υγιές, αν καταφέρει να επιβιώσει μέχρι τέλους ή δεν έρθει στο κόσμο παραμορφωμένο.. Γυρίζαμε οι δυο μας για κοντά δέκα μήνες. Μια αέναη αναζήτηση για νερό.. Το βλέπαμε κι οι δύο σαν μια περιπέτεια! Η Μία δεν ήταν εκεί αλλά κανείς απ'τους δυο μας δεν τόλμαγε να το αναφέρει.. Μια άτυπη συμφωνία σιωπής μας έκανε να συνεχίζουμε χωρίς καμιά αναφορά σ'αυτήν. Κάτι βράδια άκουγα τη Δάφνη να κλαίει γοερά στο κρεβάτι της, σηκωνόμουν με θόρυβο, σταματούσε, προσποιούταν πως κοιμόταν, της έδινα ένα φιλί στο μέτωπο και σαν να τις έπαιρνα τις σκέψεις, παραδιδόταν στην αγκαλιά και τα χάδια του Μορφέα.. Και η σκέψη της Μίας ζούσε μόνο μέσα μας..
Ο φίλος μας ο σπουργίτης ήταν πολύ καλός μαζί μας και συνήθως μας έδειχνε το σωστό δρόμο για κάποιες λίγες χούφτες νερό. Στην αρχή μάλιστα ήταν τόσο καλός που η μικρή μου κατάφερε να κάνει και μπάνιο, στις όχθες ενός ποταμού που ακόμα μήτε είχε μολυνθεί μήτε αποξεραθεί! Θυμάμαι ήταν μια βραδιά δίχως φεγγάρι, δίχως ένα σύννεφο στον ορίζοντα και τ' άστρα τ' ουρανού να τον κάνουν τόσο λαμπρό λες κι ήθελαν να μας θυμίσουν πως αυτά είναι εκεί, ψηλά, μακριά απ'αυτή τη φλεγόμενη κόλαση! Ένιωθα ικανοποιημένος αλλά παράλληλα κι ηθικός αυτουργός του θανάτου της Μίας μου.. "Αν είχαμε φύγει κι οι τρεις μαζί, νωρίτερα, ίσως και να ζούσε ακόμα.." έλεγα. Όμως ο άνθρωπος ανέκαθεν ήταν αφελής.. Το ίδιο ίσχυε και για μένα! Όσο περνούσαν οι μέρες το νερό γινόταν ολοένα και πιο δυσεύρετο. Ο σπουργίτης δεν εμφανιζόταν πια, κι αν καμιά φορά βλέπαμε το μόνο φίλο μας, τον παρατηρούσαμε να κάνει άσκοπες βόλτες, πάνω απ'το ίδιο σημείο, ώσπου τελικά έπεφτε νεκρός, στα γυμνά κλαδιά κάποιου ξεραμένου δέντρου πρώτα, στο έδαφος μετά..
Η Δάφνη μου ανέβασε πυρετό.. Τρελάθηκα! Ήξερα πως έπρεπε να της αλλάζω τις κομπρέσες τη μία μετά την άλλη! Αλλά δεν είχαμε νερό πια ούτε για να βρέξουμε τα χείλη μας! Βρήκα λοιπόν αυτό το υπόγειο, την κατέβασα στα χέρια, την ακούμπησα στο μοναδικό κρεβάτι που διέθετε ο χώρος κι άρχισα να την φροντίζω εδώ, με ότι μέσα μπορούσα να εξασφαλίσω, ανακαλύψω ή κλέψω.. Όμως η καρδιά της ήταν πολύ αδύναμη, δεν άντεχε άλλο.. Την άκουγα τα βράδια να παραληρεί απ'τον πυρετό.. "Μαμά μαμά δες! Καταρράχτες!" Κι έτσι την είδα να σβήνει μες στα χέρια μου.. Με τον γαιδαράκο της στην αγκαλιά της και το χαμόγελό της πάντα στη θέση του.. Δε ξέρω αν ήταν η καρδιά της ή ο πυρετός αυτός που την πήρε από μένα. Δε με ένοιαξε να μάθω! Δεν έκλαψα ποτέ για το παιδί μου.. Φώναξα, πόνεσα, υπέφερα, έσπασα ότι βρήκα μπροστά μου, τις νύχτες σαν άλλο τσακάλι ούρλιαζα "ΓΙΑΤΊ;" Ούτε ένα δάκρυ.. Το σώμα μου δε διέθετε πια αρκετά υγρά για τέτοιες πολυτέλειες.. Η αφυδάτωση ήταν τόσο έντονη που κάθε ίχνος σάλιου είχε εξαφανιστεί. Δεν ξέρεις ξένε τι είναι να σπαράζεις, να χωρίζεις στα δύο και να μη μπορείς να νιώσεις τη κάψα αυτή που φέρει το πρώτο δάκρυ μόλις κυλά στο πρόσωπό σου.. Δε μπορείς να λυτρωθείς! Η κάθαρση φαντάζει ουτοπία..
Κι από τότε έμεινα εδώ. Έξω βγαίνω μόνο όταν δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Το κορμί μου το γερασμένο δεν αντέχει πια τις ακτίνες Του! Έτσι κυκλοφορώ μόνο μετά τη δύση Του.. Έχω να δω άνθρωπο άλλον πάνω από 30 μήνες.. Σου γράφω ξένε γιατί αποφάσισα, πως θέλω να πεθάνω. Θα μπορούσα να ζήσω σίγουρα δυο χρόνια ακόμα. Ένα εργοστάσιο αφαλάτωσης εγκαταλείφθηκε και οι δεξαμενές του θα μου επέτρεπαν ένα βιοτικό επίπεδο από άποψη νερού όπως αυτό άλλοτε.. Όμως ξένε, εγώ θυμάμαι πως ήταν πριν ο κόσμος.. Θυμάμαι να παίζω μες στις φυλλωσιές και να κάνω βόλτες με το ποδήλατο στο ποτάμι. Θυμάμαι τη θάλασσα γαλάζια, τα δέντρα γεμάτα φωλιές και το μπλε τ' ουρανού να αμαυρώνεται απ'τα σμήνη των πουλιών! Όταν ένα-ένα αυτά χάνονταν είχα τη Μία. Κι όταν όλα χάθηκαν είχαμε τη Δάφνη μας.. Τώρα δεν έχω τίποτα! Ούτε καν τις πέντε μου αισθήσεις.. Τα μάτια μου συνήθισαν στο σκοτάδι και δε μπορούνε πια να δουν το φως του ήλιου, κι όλα γύρω μου, κατακόκκινα, πυρωμένα.. Όλα άοσμα.. όπου όμως αυτό το "άοσμο" παλιά θα αντιλαμβανόμουν για θείο.. Η γεύση μου έχει χαθεί μιας και το στόμα μου είναι μονίμως ξερό.. Δε καταναλώνω απ'το νερό που βρήκα, άλλοι θα το χρειάζονται περισσότερο.. Τρώω μόνο για να ζήσω. Όσο γι' αυτήν την ακοή, οι άνθρωποι εξαφανίστηκαν, το ίδιο και τα πουλιά, φωνές και τιτιβίσματα, όλα αναμνήσεις από μιαν άλλη ζωή.. Όσο γι' αυτό το κελάρυσμα του νερού, ανέκδοτο!
Σε αυτό το υπόγειο όμως που έλαχε να καταλήξω, και να κλείσω, στο ίδιο κρεβάτι με αυτό που η Δάφνη μου έκλεισε τα δικά της, τα μάτια μου, κάποιος είχε παρατήσει ένα παλιό πικάπ, καθώς κι έναν μόνο δίσκο, με ένα μόνο κομμάτι, Ρέκβιεμ..
Ένα έργο που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.. Όπως καθετί στη ζωή μου.. Η Δάφνη μου.. Ο άγγελός μου, έφυγε.. Και φταίω εγώ γι' αυτό! Γιατί όταν μπορούσα, δεν έκανα τίποτα! Γι' αυτό σου γράφω ξένε! Όχι για να πω σε κάποιον τα βάσανά μου, ούτε για να με θυμάται κάποιος! Αλλά για να θυμούνται όλοι τα λάθη μου! Αν αυτές οι λέξεις φτάσουν κάποτε σε σένα, σημαίνει πως κάποιοι τα κατάφεραν και πια παν να φτιάξουν κάτι καινούριο! Μην αφήσεις τα παιδιά σου σ'έναν κόσμο δίχως μέλλον ξένε! Μην τα εγκαταλείψεις!
Όπως το Ρέκβιεμ αυτό το γράμμα θα μείνει στη μέση. Το τέλος είσαι εσύ αυτός που θα το γράψει!
Σ' ευχαριστώ που με άκουσες ξένε! Το νερό, το πικάπ κι ο δίσκος, όλα μπορείς να τα πάρεις!
Τον Γκάρι μόνο άσε μου..
Και τη φωτογραφία..