Μια φορά κι έναν καιρό..

Αν με ρωτήσετε τι είναι ένα blog δε θα σας πω τίποτα διαφορετικό απ’ ότι υποθέτω θα σας έλεγε ο οποιοσδήποτε.. Ένας χώρος απ’ αυτούς τους αναρίθμητους του διαδίκτυο, όπου δίνεται στον καθένα μας η ευκαιρία να αναπτύξει τις απόψεις – σκέψεις του και κυρίως, να τις γνωστοποιήσει! Να τις φέρει σε επαφή με τον έξω κόσμο, να ακούσει άλλες καθώς και κριτικές στις δικές του κι έτσι μεταλλάσσοντας, να μεταλλαχθεί κι ο ίδιος.. Απόψε όμως σκέφτηκα πως δε θέλω να καταθέσω τις αποψάρες μου γύρω απ’ όσα συμβαίνουν αυτή την περίοδο σε αυτό το γεωγραφικό χώρο που μας έμαθαν να αποκαλούμε «πατρίδα»! Απόψε σκέφτηκα να σας πω ένα παραμύθι! Κι όπως όλα τα παραμύθια έτσι κι αυτό έχει μια εισαγωγή, τις γραμμές που διαβάζετε τώρα - κι αν σε αντίθεση με ότι πιθανόν να περιμένατε από μια τέτοια "έκδοση", δε μαθαίνετε κάτι για το λόγο που γράφτηκε αυτή η ιστορία ή κάτι για τον συγγραφέα της, αλλά αντιμετωπίζετε λέξεις σε σειρά που προσπαθούν να σας πείσουν να φτάσετε μέχρι το τέλος αυτής της ανάρτησης, είναι διότι πίσω απ’ αυτό που φτάνει στις οθόνες σας δεν κρύβεται κάποιος εκδοτικός οίκος! Δεν έχει αλλοιωθεί στο παραμικρό και δεν έχει υποστεί κανένα διαφημιστικό τρικ ώστε να σας κεντρίζει! Είναι ατόφιο, είναι χύμα και δεν περιμένω να σας αρέσει! Το δεύτερο απαραίτητο συστατικό ενός παραμυθιού όμως, δε νομίζω να μπορώ να τ’ αποφύγω.. Γιατι να το κάνω άλλωστε; Έτσι..




Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια απομονωμένη πόλη της Σεληνοχώρας συνέβη κάτι μοναδικό! Σχεδόν μαγικό, κάτι απ’ αυτά που μόνο στα παραμύθια θα έλεγε κανείς πως γίνονται..

Ήταν ένα όμορφο ηλιόλουστο πρωινό όταν ένας – ένας οι κάτοικοι της μικρής αυτής πόλης της Σεληνοχώρας, σηκώνονταν απ’ τα κρεβάτια τους και συνειδητοποιούσαν πως είχαν χάσει τη λαλιά τους! Μάταια προσπαθούσαν να αρθρώσουν έναν κάποιο φθόγγο. Η φωνή τους είχε δεθεί κόμπος, άνοιγαν το στόμα τους όσο περισσότερο μπορούσαν, ένιωθαν τις φωνητικές τους χορδές να αγωνίζονται να ταλαντωθούν κι όμως κάθε ίχνος φωνής κατέληγε να πνίγεται σ’ ένα βαθύ πηγάδι, τόσο βαθύ που ούτε η Ηχώ δεν κατόρθωνε να φτάσει στο επίπεδο της γης. Αρχικά.. πανικός! Όλοι να τρέχουν μες στα μεγάλα, φτιαγμένα από χρυσό κι άργυρο, σπίτια τους, με δάκρυα στα μάτια τους να τους καιν, αναζητώντας τους «δικούς τους» ανθρώπους, πιστεύοντας οι αφελείς πως μόνο στους ίδιους είχε συμβεί αυτό το αλλοπρόσαλλο γεγονός. Κι όταν μη μπορώντας καν να βλαστημήσουν για το κακό που τους βρήκε μήτε ν’ ακούσουν τους λυγμούς των άλλων, μιας κι αρχικά βλέποντας όλους τους γύρω τους να κλαιν και να οδύρονται θεώρησαν πως εκτός απ’ τη φωνή είχαν χάσει και την ακοή τους, κόντεψαν να χάσουν τα λογικά τους, πως θα ζούσαν τωρα;

Η μέρα προχωρούσε κι ο καθένας τους έπρεπε να πάει στη δουλειά του, κανείς δεν γνώριζε ούτε και θα μπορούσε να υποθέσει πως ολάκερη η πόλη είχε βουβαθεί! Διστακτικά αλλά μην μπορώντας να γίνει κι αλλιώς – μιας κι έπρεπε ο καθείς να πάει στην εργασία του – η πόλη, αν και λίγο καθυστερημένα απ’ ότι συνήθως, άρχισε να επανέρχεται στους ρυθμούς της. Οι δρόμοι άρχισαν να γεμίζουν και πάλι με κόσμο κι αυτοκίνητα που σαν να μην είχε συμβεί τίποτα έτρεχαν μανιωδώς να προλάβουν (τι ακριβώς απορώ κι αν οι ίδιοι ήξεραν) και όλοι, όλοι τους άκουγαν όλα όσα άκουγαν κάθε μέρα και πριν, μη μπορώντας όμως να βγάλουν πλέον άχνα. Τα κορναρίσματα, τα σφυρίχτρα του τροχονόμου, το «ντιν – ντιν» του μετρό καθώς αυτό σταματά και μετά δευτερόλεπτα εξαφανίζεται στο μαύρο του τούνελ που απλώνεται μπροστά του, τον απαίσιο ήχο του κουδουνιού που σ’ ενημερώνει πως το διάλειμμα τελείωσε κι είναι καιρός να επιστρέψεις στη δουλειά σου και πως αρκετά χαζολόγησες! Όλα τα άκουγαν.. Όλα! Κι ακόμα έκαναν όλα όσα έκαναν και πριν. Ξυπνούσαν, πλένονταν, πήγαιναν στη δουλειά τους.. σιωπηλά! Εργάζονταν.. σιωπηλά! Έτρωγαν.. σιωπηλά! Έκαναν έρωτα.. σιωπηλά! Στην αρχή, πώς να το κρύψεις άλλωστε, πανικοβλήθηκαν η αλήθεια είναι! Αλλά πώς να μην; Είναι τρομακτικό να μην μπορείς να προφέρεις ούτε τ’ όνομά σου! Στη συνεχεία κάτι ακόμα πιο περίεργο συνέβη.. Φαίνεται πως τους άρεσε! Τους άρεσε πως πια δε μιλούσαν αλλά σκέφτονταν! Σκέφτονταν και μάλλον άρχισαν να αποκτούν αυτό, να δεις πως το έλεγαν οι παλιοί.. «επικοινωνία»! Ναι, ναι πλέον επικοινωνούσαν! Χρησιμοποιούσαν κάθε μέλος του σώματός τους και τον τελευταίο τους μυ ακόμα, ενώ στα πρόσωπά τους (ακόμα κι αυτό συνέβη εκείνες τις μέρες!) άρχισαν σιγά – σιγά να κάνουν την εμφάνισή τους.. εκφράσεις! Ναι, τους κοίταζες πια και χωρίς μια κουβέντα μπορούσες να αντιληφτείς πότε ήταν χαρούμενοι, θλιμμένοι, ερωτευμένοι ή προδομένοι, πότε σου έλεγαν αλήθεια και πότε ψέματα. Κι οι κάτοικοι της ξεχασμένης πόλης της Σεληνοχώρας άρχισαν να χαμογελούν ξανά! Να ζουν και να χαίρονται τη στιγμή. Σαν ξαφνικά να ανακάλυψαν όλοι μαζί την ομορφιά της ζωής! Κατά βάθος όμως, υπήρχε κατι που δεν γινόταν να μην τους απασχολεί όλους.. Ένιωθαν μισοί.. Ανολοκλήρωτοι μιας κι ένιωθαν την ανάγκη να ουρλιάξουν από ευτυχία, πόνο, θλίψη, ηδονή ή από κάποιο απ’ όλα τα συναισθήματα που ανακάλυπταν πως έκρυβαν μέσα τους, αλλά δεν μπορούσαν. Απέφευγαν ακόμα και να «μιλήσουν» γι’ αυτό – μιας και πλέον μπορούσαν ξανά να έχουν αυτό που οι παλιοί αποκαλούσαν «διάλογο» αλλά μέχρι τότε οι ίδιοι δεν ήξεραν τι σήμαινε – γιατί τους προκαλούσε θλίψη – μιας κι έτσι λέει έλεγαν το συναίσθημα που είχαν συνδέσει μ’ ένα σφίξιμο στην καρδιά.

Ώσπου μια μέρα, εμφανίστηκε στην πόλη, την ξεχασμένη απ’ όλη την υπόλοιπη Σεληνοχώρα, μια νεράιδα.. Κι η νεράιδα ομολόγησε πως αυτή ήταν υπεύθυνη για την κατάστασή τους. Πως εξ’ αιτίας της δεν μπορούσαν όλον αυτόν τον καιρό να μιλήσουν, να τραγουδήσουν, να κλάψουν και το χειρότερο απ’ ‘ότι φάνηκε.. ν’ ακούσουν τις φωνές των δικών τους ανθρώπων.. Απ’ όλα αυτό ήταν που τους είχε λείψει πιότερο! Για τη μάνα το κλάμα του μωρού της, για τον γέρο η «καλημέρα» της γριάς του καθώς αυτή ανοίγει τα παραθυρόφυλλα να πλημμυρίσει ο ήλιος το δωμάτιο φως. Όσο για τον εραστή, μα φυσικά κι η κραυγή της ερωμένης του την ώρα που αυτή παραδίνεται στην ηδονή. Όλοι ήθελαν να της ψάλλουν τα εξ’ αμάξης να τη λιντσάρουν, κάποιοι ακόμα και να της επιτεθούν, οι πιο ψύχραιμοι προσπαθούσαν απεγνωσμένα με νοήματα και κάθε άλλο τρόπο που μπορούσαν να φανταστούν να την παρακαλέσουν να τους επιστρέψει τις φωνές τους. Μέχρι που αυτή τελικά μίλησε.. Κι η φωνή της ήταν απαλή, γλυκιά κι ηχούσε στ’ αυτιά τους σαν άλλη μουσική. Ξαφνικά όλοι ηρέμησαν, «σώπασαν».. «Γιατί θέλετε τις φωνές σας πίσω; Δεν είστε τώρα καλύτερα χωρίς αυτές; Δεν νιώθετε πάλι όσα είχατε ξεχάσει πως υπάρχουν; Ακόμα κι οι σχέσεις σας δε βελτιώθηκαν;» Εκτός απ’ το ότι δε μπορούσαν, δεν είχαν και κάτι να της πουν. Η νεράιδα είχε δίκιο.. «Είστε άνθρωποι όμως» συνέχισε η τελευταία, «και πάντα αναζητάτε το τέλειο! Οι ίδιοι λέτε πως είναι άπιαστο, κι όμως είστε εσείς οι ίδιοι που δεν παύετε στιγμή να το επιδιώκετε! Κι εγώ; Εγώ είμαι μια νεράιδα! Κι έχω στη διάθεσή μου όλα όσα εσείς αναλώνεστε στο να κατακτήσετε! Είμαι τέλεια! Είμαι άφθαρτη! Είμαι εδώ πολύ προτού έρθετε εσείς και θα συνεχίσω να είμαι για γενιές και γενιές μετά τη δική σας! Δεν πεθαίνω.. Δεν μπορώ να πεθάνω γιατί.. είμαι τέλεια!»

Κι η νεράιδα εξαφανίστηκε.. Το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκε.. Κι οι κάτοικοι της μικρής ξεχασμένης πόλης της Σεληνοχώρας, είχαν και πάλι τις φωνές τους.. Και γύρισαν πάλι στις δουλειές τους.. Κι η πόλη ήταν πιο βουβή από ποτέ..
Κι αν έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα δεν έμαθε ποτέ κανείς! Ίσως μόνο η νεράιδα...