Powered By Blogger

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

"Παραμύθι με λυπημένο τέλος"

"Κι εγώ όπως πολλοί από εσάς εκτιμώ την καθημερινότητά μας.. Την ασφάλεια των οικείων πραγμάτων, την ηρεμία της ρουτίνας.. Τα απολαμβάνω όσο κι εσείς..."

Με αυτά τα λόγια επιλέγει ο V να αρχίσει την "κουβέντα" του με τον κόσμο... Τονίζοντας την αξία της καθημερινότητας.. Κι είναι όντως σπουδαίο πράγμα να γυρίζεις απ'τη δουλειά σου, να τρως ένα πιάτο φαΐ και στη συνέχεια να μπορείς να χαζέψεις μπροστά απ'την τηλεόραση 32 ιντσών, που κατάφερες να πάρεις απ'το μισθό που μάζευες εδώ και τρεις, τέσσερις μήνες, να πας μια βόλτα με το 2000 κυβικών αυτοκίνητό σου, που θα χρωστάς για μια δεκαετία ή ακόμα κάποιο σαββατόβραδο να πας να τα σπάσεις στα μπουζούκια, καταθέτοντας εκεί το μισό σου μηνιάτικο, αδυνατώντας έτσι να έχεις οποιαδήποτε άλλη μορφή διασκέδασης για το υπόλοιπο του μήνα σου! Τι γίνεται όμως όταν αυτή σου η καθημερινότητα, η τόσο πολύτιμη κι εύθραυστη ρουτίνα σου, διαταραχθεί...;

17 Οκτ 2034

Χθες βράδυ, τελείωσα στην ώρα μου τη δουλειά - το αφεντικό ήταν αρκετά καλό μιας και του έκανα είσπραξη 500Ε κι είπε να με αφήσει στην ώρα μου! - γύρισα σπίτι μου, τσίμπησα απ'το απαίσιο τριών ημερών κοτόπουλο που είχε μείνει στο ψυγείο μου (άγευστο κι αυτό σαν τις ώρες που περνάω στη δουλειά..) κι έκατσα να χαλαρώσω μπροστά στον ολοκαίνουργο υπολογιστή μου! Τετραπύρηνος, φυσικά με τα seven ήδη περασμένα κι όλα τα απαραίτητα ώστε να τρέχει το τελευταίο call of duty στις μέγιστες δυνατές επιδόσεις του! Μετά από αρκετές αποστολές κι ενώ ο ίδιος είχα βρεθεί πολύ μακριά απ'τους τέσσερις τοίχους που με περιστοιχίζουν, χτύπησε το κινητό μου (i-phone, που όμως είχα ξεχάσει τον ήχο κλήσης μιας και είχε κάτι μέρες να χτυπήσει...)! Κι επειδή όπως υποστηρίζει κι ο Jonathan Littell "το παρελθόν είναι σαν ένα αρπαχτικό που, αν χώσει τα δόντια του στη σάρκα σου, δεν μπορείς να του ξεφύγεις" το παρελθόν μου κατάφερε να διαταράξει τόσο πολύ τη μιζέρια - καθημερινότητά μου που σήμερα ίσως να την αναζητώ, χαμένη πια σε κάποιο σοκάκι του μυαλού μου...

Η ώρα πρέπει να ήταν περασμένες δύο.. Απ'τη χαρά που μου προξένησε ο ήχος του κινητού το σήκωσα δίχως καν να προσέξω ποιος ήταν αυτός που με περίμενε στην άλλη άκρη της γραμμής (ο όρος "τηλεφωνική γραμμή" ανέκαθεν μου προκαλούσε μια κάποια γοητεία, δεν είμαι σίγουρος γιατί, αλλά ίσως να ήταν η ιδέα της ένωσης δύο σημείων - όπου σημεία δεν αποτελούσαν παρά οι δυο συνομιλητές - με τον έναν και μοναδικό τρόπο που τους επιτρέπει να έρθουν σε επαφή..) "Παρακαλώ;".. Άκουσα τη φωνή της.. Άρχισα να ζαλίζομαι.. Για κάποιες στιγμές - αιώνες έμεινα βουβός, ίσως κι ακίνητος, δεν είμαι σίγουρος. Όταν κατάφερα να μαζέψω τις σκέψεις μου ("είναι δυνατόν να είναι αυτή", "τι να θέλει; και μάλιστα τέτοια ώρα..", "λες να της συνέβη τίποτε;") άκουσα την σα κρύσταλλο καθαρή φωνή της να μου λέει, τραγουδιστά μου φαινόταν, πως ήταν στη πόλη κι ήθελε να με δει.. Είχε μια αφίσα μου λέει και νόμιζε πως έπρεπε να μου την επιστρέψει, ήξερε πόσο πολύ το λάτρευα αυτό το κομμάτι πλαστικοποιημένου χαρτιού.. Θα έφευγε την επόμενη, χαράματα κιόλας.. Δώσαμε ραντεβού σε 30' σε ένα μαγαζί λίγο κάτω απ'το σπίτι μου.. Δεν της είχα προτείνει να έρθει από δω..

Σε 10' ήμουν έτοιμος.. Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου (ένα σπυράκι που είχε κάνει την εμφάνισή του λίγες μέρες πριν, εκτόξευσε το αηδιαστικό περιεχόμενό του στον καθρέφτη που βρισκόταν πάνω απ'το μικρό νιπτήρα), μάζεψα πρόχειρα τα μαλλιά μου μ'ένα μαύρο λαστιχάκι (λίγες ώρες μετά θα συνειδητοποιούσα πως ήταν αυτό που είχε γίνει η αιτία να την γνωρίσω, όταν ένα βράδυ κάποιου Ιούνη το κεφάλι μου είχε πάρει φωτιά απ'την αφόρητη ζέστη της Αθήνας κι ενώ κανείς μας δεν είχε ένα επιπλέον, ήταν η πρώτη που είδα μόλις σήκωσα το κεφάλι μου με το βλέμμα μου προς το πλήθος' με κοίταζε με τα πλημμυρισμένα από φλόγα μάτια της - σίγουρα είχε πιει ένα, δυο ποτά παραπάνω - κι όταν την πλησίασα, αφού τίναξε τα μακριά, στο χρώμα του ήλιου μαλλιά της, έτεινε το χέρι της λες κι ήξερε από πριν τι θα της ζητούσα.. Λες κι ήξερε από πριν τι θα ακολουθούσε..), έβαλα πάνω μου ένα μπλε τζιν κι ένα παλιό μπλουζάκι των Zeppelin, τα αθλητικά μου και, αυτό το κομμάτι όσο και να προσπαθώ δε μπορώ να το ανασύρω απ'τη μνήμη μου, βρέθηκα στο κακοφωτισμένο στενό με τα ξεχαρβαλωμένα παγκάκια και τα φύλλα των πλάτανων σκορπισμένα ανάμεσα στα πόδια τους, με τους παλμούς της καρδιάς μου να έχουν ξεπεράσει από ώρα τους 120..

Αποφάσισα να την περιμένω στο μπαράκι της γωνίας μιας και δεν είχε περάσει τέταρτο απ'την ώρα που άκουσα τον απαίσιο ήχο του τερματισμού μιας κλήσης.. Έκατσα στη μπάρα παρήγγειλα μια τεκίλα για μένα και μια βότκα γι'αυτήν (θα έχανα τα λογικά μου αν είχε αλλάξει ακόμα και το ποτό της..) Χαμένος στις σκέψεις και βυθισμένος στο ποτό μου σήκωσα το κεφάλι μου, σαν μπαίνοντας να έφερνε μαζί της τα χαμένη μου όρεξη για ζωή, και την είδα να έρχεται, με το πάντα ανάλαφρο περπάτημά της και τα λυμένα της μαλλιά να κυματίζουν στο ρυθμό των βημάτων της..Για μια στιγμή κοντοστάθηκε λίγα μέτρα μακριά μου σα να θελε να με ελέγξει με ένα της βλέμμα.. Με πλησίασε με γρήγορες κοφτές κινήσεις, σταμάτησε μπροστά μου, έδεσε τα χέρια χαμηλά πίσω απ'την πλάτη της κι άρχισε να λικνίζεται κάνοντας το μακρύ της φόρεμα να φουσκώνει και να μοιάζει με καμπάνα.. Ψέλλισα ένα γεια την ώρα που έπαιρνε ένα σκαμπό και καθόταν δίπλα μου ενώ το άρωμά της είχε πλημμυρίσει τη σκέψη μου, είχε γκρεμίσει κάθε αμυντικό μου μηχανισμό κι ήμουν έτοιμος να παραδοθώ άνευ όρων στην απεραντοσύνη της γοητείας της, δίχως αυτή να έχει προφέρει μια λέξη.. Τύλιξε το ποτήρι με τα μακριά της δάχτυλα κι άρχισε να αδειάζει με μικρές, αραιές γουλιές το περιεχόμενό του.. Ακόμα να πει μια κουβέντα.. Σα να είχε χαθεί στις σκέψεις της, σα να ήταν σε έναν δικό της κόσμο, μακρινό, αποκομμένο απ'αυτόν εδώ, είχε αφήσει τη μουσική να έχει τον απόλυτο έλεγχο της και κουνούσε τον κορμό της κατά πως οι νότες την πρόσταζαν.. Τα λεπτά περνούσαν, η ώρα που θα έπρεπε να φύγει πλησίαζε κι αυτή δεν είχε βγάλει μιλιά.. Το ποτό της άδειαζε, ροδίζοντας το κάτασπρο μέχρι τότε πρόσωπό της.. Κι όταν αυτό έσβησε, σηκώθηκε, τίναξε ακόμα μια φορά τα μαλλιά της ( και τότε ένιωσα το άρωμά της να τρυπάει το μυαλό μου και να διαπερνά όλο μου το σώμα προκαλώντας ρίγη σε κάθε σημείο του που εκείνη τη στιγμή μπορούσα να ελέγξω), άφησε την αφίσα στη μπάρα κι όσο αθόρυβα ήρθε το ίδιο αθόρυβα έφυγε.. Κι έμεινα εγώ να χαζεύω την μορφή της να απομακρύνεται, μέχρι που χάθηκε μες στο πλήθος..

Τελείωσα το ποτό μου, άφησα τα λεφτά στον πάγκο και με την αφίσα φυλακισμένη ανάμεσα στα χέρια μου γύρισα σπίτι.. Το call of duty δεν είχε μετακινηθεί απ'την οθόνη του τετραπύρηνου υπολογιστή μου.. Δίχως να πειράξω το παραμικρό έπεσα με τα ρούχα στο κρεβάτι.. Παραδομένος στη θύμησή της και στη σιωπή κάρφωνα με το βλέμμα μου το ταβάνι περιμένοντας απ'αυτό μια κάποια λύση.. Αυτή όμως δεν ήρθε ποτέ..

Είχα αποκοιμηθεί δίχως να το καταλάβω.. Ξύπνησα, κοίταξα το ρολόι.. Είχα αργήσει.. Ντύθηκα βιαστικά, πήγα στη δουλειά, όπου ο διευθυντής μου με περίμενε με έναν φάκελο στο ένα του χέρι, με τα λεφτά της αποζημίωσής μου στο εσωτερικό του, και με το δάχτυλό του άλλου χεριού του να σημαδεύει την πόρτα εξόδου.. Νιώθοντας να έχω ελαφρύνει λίγο, μιας και η δουλειά μου ένιωθα πως είχε προλάβει να καταδυναστεύσει το πνεύμα μου από καιρό, περπάτησα στους δρόμους της πόλης, κενός από σκέψεις, δίχως συγκεκριμένο προορισμό.. Μετά από έναν μεγάλο κύκλο τα βήματα μου με οδήγησαν στην πόρτα του σπιτιού μου.. Ανέβηκα δυο ορόφους απ'τα σκαλιά.. Κατούρησα κι έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου.. Άφησα τον τετραπύρηνο καινούριο υπολογιστή μου να παίζει το "babe i'm gonna leave you" και ξάπλωσα πάλι.. Δίπλα μου ακριβώς ήταν η αφίσα.. Την ξετύλιξα προσεχτικά, σχεδόν τελετουργικά.. Ήταν ο Morisson αυτός που με κάρφωνε με το βλέμμα του.. Το πλαστικοποιημένο χαρτί είχε ποτίσει με το άρωμά της.. Ήταν μέσα σε αυτή την αφίσα.. Η ίδια ήταν η αφίσα.. Γύρισα το πλαστικοποιημένο κομμάτι χαρτί απ'την πίσω μεριά.. Αναγνώρισα το γραφικό της χαρακτήρα..
"Σε αγαπάω πολύ.."
Έλυσα τα μαλλιά μου.. Έκλεισα τα μάτια μου.. Δεν είδα ούτε ένα όνειρο.. Όταν ξύπνησα το λαστιχάκι της, είχε κοπεί..

13 σχόλια:

  1. @ who cares,

    Ευχαριστώ πολύ who cares! Να σαι καλά.. Αν και αυτή η ανάρτηση είναι ο ορισμός αυτού που γι' αλλού ξεκινά κι αλλού καταλήγει.. Αλλά άλλωστε, το ταξίδι δεν είναι αυτό που μετρά..;

    @ kalistw's mum,

    Μμμ.. Καλοπροαίρετα να υποθέσω..;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ καλό.
    (Και το "αλλού", για το οποίο ξεκίνησε, καλό μου φάνηκε... Να το περιμένουμε;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ aniaris,
    Να σαι καλά..

    @ Υπατία,
    Σε ευχαριστώ πολύ Υπατία μου! Και ναι να το περιμένετε.. Η δομή του είναι ήδη έτοιμη άλλωστε! Προέκυψε ο Jimάρας βλέπεις..! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε Vincent, μου άρεσε πολύ το αλλού για το οποίο ξεκίνησες και καθόλου το αλλού στο οποίο κατέληξες. Ελπίζω σύντομα να βρεις τον παλιό καλό εαυτό σου, αν και ο καινούριος φαίνεται να έχει πέραση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φυσικά καλοπροαίρετα... ;) ήταν υπέροχο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ castaway,
    Έχεις απόλυτο δίκιο "απογοητευμένε αριστερέ" (χαχαχα) αλλά είμαι της άποψης πως όσο και να θέλουμε τα βιώματα μας δε μας αφήνουν ανεπηρέαστους.. Φαίνεται αυτή την επιρροή δεν κατάφερα να τη συγκρατήσω αυτή τη φορά.. "Προφανώς" και θα επιστρέψω σε κείμενα όπως τα αρχικά! Δε σου άρεσε όμως λόγω περιεχομένου ή ακόμα και στο χώρο που πραγματεύεται το βρήκες... κακό;;;

    @kalistw's mum,
    Μμμμ.. Όπως βλέπεις οι γνώμες διίστανται γι'αυτό και ρωτάω... Ευχαριστώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. αν και προσπάθησα να το δω αντικειμενικά το θέμα δεν τα κατάφερα...είναι πολύ ωραίο όμως!
    castaway αυτός ήταν πάντα ο εαυτός του vincent;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ευχαριστώ πολύ who cares! Μάλλον όλοι έχουν κάτι να τους θυμίζει μια τέτοια ιστορία.. Μην αφήνεις όμως τα βιώματά σου να επηρεάζουν την κρίση σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Vincent Malloy

    Δεν με επηρέασε τόσο το θέμα του κειμένου, αλλά το γεγονός ότι μετά τις 2 πρώτες παραγράφους είχες δημιουργήσει προσδοκίες για την εξέλιξη του κειμένου τις οποίες δεν εκπλήρωσες.

    @who cares?

    Mου φαίνεται ότι, άθελά σου, υποτιμάς τον Vincent.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μμμ.. έχεις απόλυτο δίκιο... Δεν ξέρω αν ήταν προσδοκίες αλλά σίγουρα το κείμενο είχε μια άλλη κατύθυνση.. Σίγουρα κάποια στιγμή σε μια άλλη ανάρτηση θα οω αυτό που είχα στο μυαλό μου μέχρι τις πρώτες δυο παραγράφους! Κι ελπίζω να καλύψω τις προσδοκίες σου! Ελπίζω οι "αγκαλίστικες" κρίσεις μου να μη σε απογοήτευσαν! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή