Powered By Blogger

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Χελιδονοφωλιά

Αριστερά, σοσιαλισμός, κομμουνισμός, αναρχία, αναρχοκομμουνισμός, καθώς ακόμα ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΝ, ΚΟΕ, ΔΗΚΚΙ, ΑΡΑΝ, ΝΑΡ, μ-λ ΚΚΕ (και το αντίθετο φυσικά!) ΕΕΚ... Γράμματα στη σειρά που δεν αποτελούν παρά διαιρέσεις κι υποδιαιρέσεις ενός πολιτικού ρεύματος και μιας κοσμοαντίληψης για μια διαφορετική κοινωνική δομή, που αν μη τι άλλο (θέλει να πιστεύει..) έχει ως κέντρο της τον άνθρωπο.. Κόμματα, οργανώσεις, φορείς και όργανα, εκπρόσωποι του "λαού" και του "προλεταριάτου" (πόσο διαφορετικοί όροι και πόσο συγκεχυμένες έννοιες..) αναζητούν αέναα και πια βρίσκουν τις "κατάλληλες συνθήκες" ώστε να παρέμβουν, να αμβλύνουν τις αντιθέσεις και τα οξύμωρα σχήματα και κυρίως, να "ωθήσουν το κίνημα μπροστά"! Η τουλάχιστον έτσι μας λένε..

Είχαν περάσει κιόλας οι πρώτες έξι απ τις οχτώ ώρες της βάρδιάς μου κι εκείνη τη μέρα ομολογώ πως δεν ο χρόνος είχε κυλήσει με ταχύτητες πλησίες αυτής του φωτός μιας και δεν είχα συνειδητοποιήσει πως είχε αρχίσει πια να σκοτεινιάζει.. Ήταν μια από κείνες τις μέρες όπου είσαι διαρκώς σε κίνηση, εκτελώντας μηχανικά κινήσεις και λέγοντας δίχως κανένα απολύτως χρώμα στη φωνή, λόγια ξύλινα, σ'έναν τόνο κάλπικα ειλικρινή.. Αφού όμως είχα κάνει ότι ήταν να κάνω και πια δεν χρειαζόταν να χαμογελάω σε αγνώστους, ένιωσα πως αν ήθελα να αντέξω ακόμα δυο ώρες, χρειαζόμουν έναν καλό καφέ.. Χωρίς δευτερόλεπτο να πάει χαμένο (χρόνος ίσον χρήμα άλλωστε, κι έτσι χαμένος χρόνος ίσον χαμένο χρήμα, με απλά λόγια.. απόλυση) έφτασα γρήγορα - γρήγορα στο τέρμα του τετραγώνου όπου ο Μήτσος μου έφτιαξε εξίσου γρήγορα "το γνωστό".. Είχα ήδη τραβήξει δυο γερές τζούρες απ'τον παραλίγο "αλβανικό" καφέ μου (ποτέ δεν κατάλαβα πως ο γλυκός με γάλα συνδέεται με τον αλβανικό πληθυσμό!) όταν τα μάτια μου ήρθαν αντιμέτωπα με τον "Ήλιο - δήμιο, που με το λεπίδι των ακτίνων του, κόβει το λαιμό των σκιών" μαζί και τη δική μου φόρα.. Αρχικά, με το ένα μου χέρι να κρατά το ποτήρι τον καφέ και το άλλο να εμποδίζει τον ήλιο να θολώνει την ήδη περιορισμένη όρασή μου, τον καταράστηκα αυτόν τον παλιό -Ήλιο που με καθυστερούσε μιας και σαν άλλος Ρομπέρτο ντε λα Γκριβ, απόλυτα φωτοφοβικός, αναγκάστηκα να κοντοσταθώ για να μη χάσω την ισορροπία μου και να προσανατολιστώ και πάλι! Κι ήταν μόλις άρχισαν τα μάτια μου να συνηθίζουν την λάμψη του δήμιού τους όταν άρχισα να διακρίνω τη φωλιά.. Στην αρχή μια καφέ βούλα σε ένα κατακίτρινο φόντο που όσο πήγαινε μεγάλωνε κι αποκτούσε γραμμή τη γραμμή, το δικ'ο της σχήμα, ώσπου όταν πια επανέκτησα την όρασή μου για τα καλά, μου αποκάλυψε τα μικροσκοπικό, χωμάτινα τουβλάκια που τη δομούσαν..
Έμεινα για λίγο να τη χαζεύω.. Λες και δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο.. Λες κι ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα αυτή τη μικρή κοινωνία.. Με το Δέος να έχει στραπατσάρει για τα καλά το πρόσωπό μου, σαν κάτι αμερικανάκια που στο άκουσμα της "Αλήθειας" πως άλλος είναι ο σπουργίτης κι άλλο το χελιδόνι, γουρλώνουν τα μάτια τους και σου πετούν δίχως δεύτερη σκέψη (άραγε υπάρχει πρώτη..; )το χαρακτηριστικό "ooh really?", είχα μείνει να παρατηρώ τις κινήσεις των αγγελιοφόρων της άνοιξης.. (τι αφελής είμαι κι εγώ!) Μα τι στην ευχή ήταν αυτό που με έκανε να δείχνω αποχαυνωμένος στη θέα αυτής της φωλιάς; Όλες ίδιες δεν είναι; Όλες από νερό και χώμα δεν είναι φτιαγμένες; Κάτω από στέγες και μπαλκόνια ή στα κλαδιά κάποιου δέντρου κάθε φορά; Τι κοίταζα..;

Ο καφές μου ήταν πικρός - για μένα - αλλά το μυαλό μου ήταν στη χελιδονοφωλιά.. Ναι, χελιδόνια ήταν, σίγουρα! Αυτά σκεφτόμουν δεν έχουν να αντιμετωπίσουν οικονομικές κρίσεις, μηχανισμούς, τρόικες, ή διεφθαρμένους πολιτικούς.. Παρά μόνο όταν βρίσκουν τα σκούρα (κρύο κι όχι χρέος..) πετούν μακριά, προς μέρη πιο ζεστά, πιο φιλόξενα (τι κρίμα να μη μπορούμε να τα φορολογήσουμε και αυτά, μπαίνουν στον εναέριο χώρο μας, τον καταλαμβάνουν, τρων απ τους σπόρους και τα χωράφια μας.. Σκέτη καταστροφή! Κύριε Παπακωνσταντίνου σας παρακαλώ να πάρετε άμεσα μέτρα! ) Έρχονται σε μας, για να μας θυμίσουν τον ερχομό της άνοιξης, θέλουμε οι εγωιστές να πιστεύουμε! Και παρ' όλ' αυτά, τα προβλήματα που έχουν κι αυτά να αντιμετωπίσουν, χάρη στη δική μας "θεϊκή παρέμβαση" είναι διόλου ευκαταφρόνητα! Φαινόμενο θερμοκηπίου, όξινη βροχή, λειψυδρία.. Όμως ο θεός Χρόνος παίζει πάλι μαζί μας.. Μιας κι όταν καταχρώμασταν, όταν εγκλωβιζόμασταν δίχως την παραμικρή αντίσταση, στο κάστρο του καπιταλισμού, όταν δηλώναμε δουλοπρέπεια ώστε "ΕΓΩ, ΝΑ ΕΧΩ", ήταν πολύ διακριτικός.. Φαίνεται, σοφός σαν όλους τους θεούς (...) περίμενε την κατάλληλη στιγμή και πλέον μας φέρνει, εμάς τα παιδιά του, αντιμέτωπους με το ΔΝΤ, την ΕΕ, την "Παγκόσμια" Τράπεζα και πρώτα απ' όλα, τους ίδιους μας τους εαυτούς...
Μιας κι οι αφελείς, αιώνες τώρα, δε λέμε να παραδειγματιστούμε απ'τους φτερωτούς κατακτητές μας! Συνεργασία, αλληλεγγύη, συντροφικότητα.. Λέξεις που εμείς φτιάξαμε και συνάμα έννοιες που για τις ψυχές μας παραμένουν άγνωστες.. Αντίθετα, εξακολουθούμε να δίνουμε προτεραιότητα στις διαφορές μας, στις προσωπικές και "πολιτικές" μας διαμάχες, αφήνοντας τες να μας οδηγούν ολοένα πιο κοντά στην απόλυτη εξαθλίωση του όρου "άνθρωπος", μιας και άνθρωπος δίχως "ανθρωπιά" δε νοείται! Αλλά ακόμη και στην υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου καθώς και στον ολοκληρωτικό πολιτιστικό μαρασμό! Μ' αυτά κατά νου, μήπως τελικά δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί; Μήπως αγαπητές ηγεσίες των χώρων της πολύπαθης Αριστεράς, πρέπει να αλλάξετε νοοτροπίες και να δώσετε πρώτες εσείς το παράδειγμα της ενότητας; Της ενότητας στην πράξη, στο δρόμο, στους αγώνες! Όχι στο κτίριο της Βουλής ή στα γραφεία! (όταν ο κόσμος θέλει να το κάψει, πως μπορείτε να κρύβεστε εκεί μέσα και πίσω απ'τα γραφεία σας;)
Φτάνει μόνο να σηκώσουμε το κεφάλι μας.. Φτάνει μόνο να δούμε τη χελιδονοφωλιά.. Κι ίσως τότε μάθουμε πως να φτιάξουμε και μια δική μας..

(Το κείμενο έχει γραφεί χειρόγραφα εδώ και αρκετές μέρες, φυσικά μετά από ακόμα μια απ'τις ατελείωτες εκείνες μεταμεσονύχτιες κουβέντες, όπου οι μονόλογοι δε σε βοηθάν παρά να μιλάς με τον θεό που έχεις μέσα σου.. Η καθυστέρηση της ανάρτησης οφείλεται αποκλειστικά στη τεμπελιά που χαρακτηρίζει κάθε επτάχρονο παιδί!)

3 σχόλια:

  1. "Φτάνει μόνο να σηκώσουμε το κεφάλι μας... Φτάνει μόνο να δούμε τη χελιδονοφωλιά..."
    Μα, αυτό είναι το πρόβλημα, Vincent. Κρατάμε το κεφάλι μας συνεχώς σκυφτό. Δεν το σηκώνουμε πια. Και, όταν κοιτάμε, δεν βλέπουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπατία έχεις απόλυτο δίκιο.. Είμαστε τόσο απορροφημένοι απ' τις υποχρεώσεις και τους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας που δε σηκώνουμε ούτε κεφάλι, ούτε βλέμμα.. Όμως όποιος τα καταφέρνει και βλέπει αυτό τον καλύτερο κι εφικτό κόσμο, πιστεύω οφείλει να κάνει κι άλλους να τον δουν.. Πρέπει να είναι αυτός ο ήλιος που θα τους κάνει να δουν οι ίδιοι! Απ'τη στιγμή που η χελιδονοφωλιά υπάρχει, δε γίνεται να μη τη βλέπουμε, αρκεί να κοιτάξουμε σωστά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καποια στιγμη θα δειτε τα χελιδονια .Ναπροσεξετε ομως μην γινετε σπουργιτια !!!Αυτα "κλεβουν" τις ετοιμες χελιδονοφωλιες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή